Terug naar het nieuwsoverzicht
Blog, Inspiratie / 01.11.2013

Trossen los

Ik was geketend.

Door ouderboodschappen, afwijzing, verwachtingen en streven.

Iets was wit of zwart. Andere keuzes waren er niet.

En “Ik weet het niet” was een onacceptabel antwoord.

Ik werd immers geacht alles te weten.

Lekker duidelijk, dat wel.

“De wereld is tegen ons.” “Vertrouw niemand!” “Je moet alles alleen doen.”

Erfenis van de te snelle assimilatie van een Indisch Nederlandse familie. Vooral niet opvallen. Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg.

Spontaniteit? Wat is dat?

Liefde is niet vanzelfsprekend, dat moet je verdienen. Met prestaties, dacht ik.

Ik presteerde tot ik niet verder meer kon.

Mijn ketenen zaten opeens in de weg.

Ik ging er de strijd mee aan in de groep. Snapte er lange tijd niets van. En iedereen vond me zo boos. Boos? dacht ik. Waar hebben jullie het over?

Over Annette. En jullie hadden gelijk.

Boosheid voelde veilig. In mijn boosheid bleef ik sterk.

Ik was vast geparenteerd aan Houdini, want ik heb de ketenen afgeworpen!

Ik zie ze nog liggen maar ze belemmeren me niet langer.

Wit en zwart zijn aangevuld met een heel scala aan kleuren, aroma’s, geuren.

Ik weet heel vaak het antwoord niet en dat is niet langer erg. Ik lach er om en denk: het komt wel. Of niet. Ook goed.

Ik presteer nog steeds graag, maar lukt het even niet dan is dat vervelend maar vergeeflijk.

Dank je wel groep. Dank je wel Bram. Dank je wel Annette.

Gelukt!!!

Trossen los!

Deel bericht: