Uw winkelwagentje

Bekijk of wijzig hier de inhoud van uw winkelwagentje

  • Geen producten in de winkelwagen.

Betaalwijze en afronding:

Na het invullen van uw gegevens in de volgende stap krijgt u een digitale factuur die u binnen 14 dagen over moet maken naar onze rekening. Hierna sturen wij u de artikel(en) en/of programma’s toe. Bekijk ook onze Algemene Voorwaarden.

Terug naar het nieuwsoverzicht
Blog, Inspiratie / 15.12.2012

Timo

Er was eens een man met de naam Timo. Timo heeft alles bereikt om gelukkig te zijn. Hij is 35, getrouwd, heeft twee prachtige kinderen en woont in een mooi huis. Hij werkt als loodgieter bij een groot aannemersbedrijf. Toch is Timo niet gelukkig. Hij heeft van die buien dat hij zichzelf niet meer onder controle heeft, dan wordt hij zo boos dat hij zichzelf niet meer herkent. Hij wil het wel stoppen maar het lukt hem niet. Het gevolg is dat zijn kinderen nu bang voor hem zijn, zijn vrouw boos en dat hij op zijn werk bij zijn baas is geroepen om uit te komen leggen waarom hij zich de laatste tijd zo agressief gedraagt.
Timo weet niet hoe het komt, hij voelt de buien wel aankomen maar kan het daarna niet meer stoppen. Hij vindt het verschrikkelijk dat zijn bloedeigen kinderen nu bang voor hem zijn. Op een dag gaat hij naar de huisarts om raad vragen. Deze stuurt hem naar een psychiater. Een psychiater!! Als hij ergens een hekel aan heeft dan is het aan praten. Toch wil hij van zijn buien af, hij denkt aan zijn vrouw en kinderen en maakt een afspraak.
“Zo”, zegt de psychiater, “wat brengt u hier?” “Nou gewoon”, antwoordt Timo met zijn hoofd gebogen.
“Maar u heeft toch niet voor niets een afspraak gemaakt met mij?”, vraagt de psychiater vriendelijk, “nou gewoon”, antwoordt Timo nogmaals. Hij vindt het vreselijk om hier zijn verhaal te moeten doen. Hij buigt zijn hoofd nog dieper naar beneden, wiebelt met zijn voeten en mompelt: “Ik ben af en toe boos om niets.” “Zo”, zegt de psychiater, “wilt u dat nog eens herhalen, ik kon het niet goed verstaan”. “Ik ben hartstikke boos en ik weet niet waarom”, herhaalt Timo iets harder. Hij weet niet waar hij het zoeken moet en voelt zijn hoofd bonken. Hij wil het liefst heel hard weg rennen.
“Ik wil u graag een aantal vragen stellen onder andere over het gezin waarin u bent opgegroeid”, hoort hij de psychiater zeggen. “Hoe is het contact met uw vader en moeder?” “Nou gewoon”, antwoordt Timo, wat moet hij in godsnaam over zijn vader en moeder vertellen, die zeiden nooit wat. “Ik krijg de indruk dat u niet dol bent op praten”, vervolgt de psychiater, “er zijn manieren om achter de oorzaak van uw probleem te komen zonder dat u hoeft te praten”. Timo kijkt op, kijk, dat lijkt hem wel wat. “Ik wil u graag verwijzen naar een vaktherapeut beeldend zodat u kunt gaan proberen uw probleem te gaan verbeelden.” “Een vaktherapeut beeldend???”, denkt Timo, daar heeft hij nog nooit van gehoord, “iets met gebarentaal misschien?”, de psychiater denkt zeker dat hij helemaal gek is.
Toch luistert hij weer naar de psychiater, hij ziet ineens het bange gezichtje van zijn zoontje voor zich, hij wil ervan af, maakt hem niet uit hoe, als de psychiater denkt dat dit goed voor hem is… toe maar dan. “Sommige mensen kunnen niet verwoorden wat het probleem is, of anderen juist weer zo goed dat dát hun valkuil is, daar is een non-verbale therapie in sommige gevallen dé oplossing voor.” “Ik werk intensief samen met een vaktherapeut beeldend, daar ga je door middel van schilderen, houtbewerking, klei en andere materialen aan de slag om te zoeken naar de oorzaak van problemen”. “He”, denkt Timo, “dat doe ik ook wel eens met mijn zoontjes, dat is in elk geval beter dan praten”. “Oké”, antwoordt hij de psychiater.
Een paar weken later zit Timo in een atelier aan een tafel te kleien. Er klinkt zachte muziek door de kamer. Hij is al voor de vijfde keer hier en begint zich steeds prettiger te voelen. Hij is een groot vierkant blok aan het kleien met een klein koppie dat erboven uitsteekt. Eigenlijk ging het helemaal vanzelf, hij begon gewoon en het kwam als vanzelf uit zijn handen. Als hij ernaar kijkt, ziet hij precies hoe hij zich voelt, gevangen in een blok. Daarna kon hij het ook best gemakkelijk vertellen aan de therapeut. Hij weet al wat hij hierna gaat maken. Hij voelt zich na iedere sessie een stuk lichter als hij naar huis gaat en merkt dat zijn agressieve buien al minder worden. Een begin is gemaakt…

Deel bericht: