Terug naar het nieuwsoverzicht
Blog, Inspiratie / 03.10.2013

Houten been

Er zijn tegenwoordig zoveel ziektebeelden binnen de geestelijke gezondheidszorg dat bijna iedereen die een paar vragenlijsten invult, zichzelf een ziekte toe kan eigenen. Los van het feit of deze “Libelle-diagnostiek” serieus te nemen is, verschuilen veel mensen zich tegenwoordig achter dit ziektebeeld: het wordt gebruikt als een “houten been”, dat wil zeggen dat je de verantwoordelijkheid van je gedrag bij je ziektebeeld legt in plaats van bij jezelf. Als het zo doorgaat met het ontstaan van ziektebeelden, leven we dan straks in een wereld vol ontoerekeningsvatbare mensen? Verschillen we toch niet van wilde dieren? Er is sprake van ontoerekeningsvatbaarheid wanneer een persoon in zodanige toestand verkeert dat hem zijn daden niet kunnen worden aangerekend. Zonder de mensen met een zware psychiatrische aandoening tekort te doen, kan zo’n ziektebeeld best handig zijn. “Ja maar, ik heb een houten been dus ik kan niet lopen.” Oscar Pistorius heeft dan wel geen houten been, maar hij bewijst in ieder geval dat je geen twee hele benen hoeft te hebben om te kunnen lopen. Een “houten been” staat je persoonlijke ontwikkeling in de weg en is er vaak de oorzaak van dat je steeds in een situatie komt met dezelfde negatieve afloop.
“Houten benen” staan ook regelmatig tussen twee mensen in die een relatie met elkaar hebben: degene met een houten been roept steeds “ja maar ik heb een houten been” en de partner denkt “tsja daar kan ik niks van zeggen want hij heeft een houten been”, slikt vervolgens zijn frustraties in en je kunt erop wachten dat de bom barst of dat een van de partners zijn heil bij een andere man of vrouw gaat zoeken.
De overheid stimuleert de hang naar “hokjes en labels” enorm door cijfers en verzamelde gegevens om te zetten in feiten en voorspellingen waarbij ze de mens als een voorspelbaar wiskundig gegeven willen zien. Dat dat niet opgaat, bewijzen de feiten steeds weer, gelukkig zijn er historici die daar veel over publiceren, zoals Rutger Bregman van De Correspondent en David Brooks van The New York Times.
Verandering in je leven begint bij verantwoordelijkheid nemen voor je eigen gedrag, ziektebeeld of niet. Therapie of coaching kan je daarbij helpen.

Jim van Os (1960), hoogleraar psychiatrische epidemiologie en hoofd van de afdeling Psychiatrie en Psychologie van het Maastricht Universitair Medisch Centrum pleit voor de terugkeer van persoonlijke diagnostiek. Hoera!

Deel bericht: