Terug naar het nieuwsoverzicht
Blog, Inspiratie / 15.06.2013

Mijn groep

Elke keer als er een nieuwe deelnemer aan de groep wordt voorgesteld, realiseer ik me weer hoe dat met mij ging en vooral hoe ik me toen voelde. Mijn keuze voor Bram was aan de ene kant het gevolg van de aanbeveling van mijn huisarts en aan de andere kant het logische gevolg op een proces waarin ik langzamerhand wel tot de conclusie moest komen dat er iets moest gebeuren en ik dat niet alleen kon. In mijn rijke medische verleden betekent therapie zoveel als het ondergaan van behandelingen en het min of meer afwachten of die therapie wel “aansloeg”. Ik begreep wel dat psychotherapie iets anders moest zijn, maar toen Bram me na twee gesprekken voorstelde in een mannengroep te komen, moest ik eerst even slikken. Ik had gelukkig het voordeel dat de zomervakantie een snelle beslissing niet nodig maakte.

In het begin is het zoeken naar een plaats in de groep, de groepsnorm of gewoon de verwachtingen van de groep. Meestal kom ik daar snel achter en kan ik me daar ook snel aan aanpassen. Het is er uiteindelijk nooit van gekomen. Het duurde even voor het kwartje bij me was gevallen, toen kon ik werkelijk met mijn therapie beginnen. Langzamerhand krijg ik het vermogen terug om te voelen bij mezelf of zaken mij angstig, boos of gewoon gelukkig maken. Ik was dat kwijtgeraakt, brulde bij voorkeur over mijn gevoelens heen, maakte grappen om spanning en agressie af te leiden en vluchtte weg als dat allemaal niet meer lukte. De groep is nu mijn werkplaats of laboratorium waar ik door mijn lotgenoten op het spoor kom van verdrongen of gewoon vergeten gebeurtenissen en ik herbeleef vooral wat ik daar toen bij voelde. Het is een boeiende ontdekkingsreis waar ik nog volop in zit. Soms maakt het me somber, maar ik weet dat het beter gaat. In de omgang met degenen waar ik echt van hou wordt het anders en dat voelt goed.

door Piet

Deel bericht: