Terug naar het nieuwsoverzicht
Blog, Inspiratie / 15.09.2013

Geboortebericht

Vanmorgen heb ik mijn ouwe Franse schoolklok opgewonden. Twee jaar lang heeft hij zwijgend aan de muur gehangen. Tot vandaag. Vandaag, mijn laatste therapiedag.
Twee jaar geleden…
“Ik ben op – ik kan niet meer” – het was of dat besef over me heen zakte.
En ik zakte de donkere diepte in. Dieper en dieper, en het werd steeds donkerder.
Moe, moe en angstig, ontredderd, schuldig, leeg… Ik kon niets meer, niet eens lezen. Lag in bed of zat als een zombie op de bank. Wat gebeurde er met me?? En toen kwam Bram… nare man, dacht ik die eerste keer. Ik zou zeker niet terugkomen!
Ik bleef. Kwam in een groep terecht. En toen begon het echte werk. Confronterend, zwaar, maar ook ontdekkend en bevrijdend. Stapje voor stapje (en soms ook weer een stap terug), leerde ik, veranderde ik, ontdekte ik dat het logisch was dat ik een dikke burn-out had. Dat dat er al jaren aan zat te komen. Ik had het niet gezien. Ik moest sterk zijn, de lat hoog, verantwoordelijk voor alles en ieders welzijn. Mocht niet lui zijn, doen wat er van me verwacht werd. Bram confronteerde, leidde, hield de spiegel voor. Zei ook: ik ben er voor je!
De groep werd een veilige plek, een vluchtheuvel in het leven.
Toen gebeurde het wonder: Ik, blinde, leerde zien, kreeg vleugels. Ruimte. Ruimte om me heen en ruimte in me. Ruimte om te kiezen.
En ik werd geboren.
Ik, die nooit echt had bestaan, die alleen bestond in de dingen die ik presteerde, werd geboren.

door Annemarie

Deel bericht: